گُشادنامهها از اسناد مهم دیوانی در دورهی حکومتهای ایرانی بهشمار میرفتهاند. این اسناد، که در زبان عربی با عنوان مُنشور شناخته میشوند، در واقع فرمانها یا حکمهای رسمی پادشاهان بودند. محتوای گشادنامه معمولاً شامل اجازهنامه، مأموریتنامه یا اعطای آزادی و مصونیت به فردی خاص برای انجام کاری معین بود. این مدارک بهعنوان مجوزی رسمی عمل میکرده و نشاندهندهی اراده و اقتدار مستقیم سلطان محسوب میشد.
کاربرد اصلی گشادنامه، اعطای اختیارات ویژه به مأمور حکومتی بود. این سند بهصورت سرگشاده و معمولاً به خط خود پادشاه یا دبیر مخصوص صادر میشد و جزئیات مأموریت، مسیر حرکت، وظایف و اختیارات فرد از جمله حق استفاده از نیروی قهریه در آن بهطور دقیق قید میگردید. برای نمونه، در تاریخ بیهقی آمده است که سلطان محمود غزنوی برای خیلتاش گشادنامهای نوشت و به او اجازه داد تا بدون هیچ مانعی تا سرای امیر مسعود پیش برود و حتی هرکس که سد راه او شود را به قتل برساند. این سند در حکم یک اعتبارنامه ی بسیار قدرتمند بود.