یقظان

گرچه آنست لیک نیست همان همچو نائم که گردد او یقظان

همه شب منتظر می بود تا صبح صادق از افق باختر، شارق گردد و موذن ندای حی علی الفلاح و ابوالیقظان ندای حی علی الصباح در دهد و همه شب این بیت ورد خود ساخته.

گهی صرفم بنوشاند چو چنگم درخروشاند به شامم می‌بپوشاند به صبحم می‌کند یقظان

بود در خانه زرینش مأوی چون بود خفته کند بر وادی سیمین تماشا چون بود یقظان

غفلت و بیداری ما در، توی بر کار و بس غفلت ما بی‌فضولی بر، چو خود یقظان توی