گاشتن

به بیچارگی رزم بگذاشتند به ناکام از آن روی برگاشتند

بزرگان چنین روی برگاشتند به شب دشت پیکار بگذاشتند

جنید گفت: روزی بنزد یکی از بزرگان طریقت شدم. دیدمش که به نگارش مشغول است. گفتمش: تا کی نگاشتن، پس به عمل کی پردازی؟ گفتا: ای ابوالقاسم، آیا این خود عمل نیست؟ من ساکت مانده ام و جوابی نیارستم.

در حسرت خویش گونهای ما زینگونه به خون نگاشتن تا کی؟

کزان هر سواری بهنگام کار نبر گاشتندی سر از ده سوار

چون قاعدهٔ وجود پنداشتن است و افزون طلبی ما کم انگاشتن است