گازی

آمد از بشر بی‌خود آواز‌ی چون ز طفلی که بر گرد گازی

شمع آمد و گفت: چون منم دشمنِ من کوکس که به گازی ببُرد گردنِ من

گاه چو در استخوان شکسته ز سنگی گاه چو زر جان و تن دریده ز گازی

تو به خود چه سازی که اسیر گازی تو ز خود چه گویی چو ز که صدایی

بر چهره چون زر تو گازیست آن سیمبرت مگر گزیده‌ست