منهل

در لغت‌نامه‌های کهن عربی، واژهٔ منهل به‌صورت مصدری به معنای بازگشت به ریشهٔ نَهَل تعریف شده است. این واژه در قالب اسم، به معنای آبشخور، محل نوشیدن آب و نیز نخستین جرعه‌ای است که از آب نوشیده می‌شود. به‌طور مشخص، به مکانی گفته می‌شود که انسان‌ها یا چهارپایان برای نوشیدن آب به آنجا رجوع می‌کنند. در متون تاریخی و لغوی، از مَنْهَل به‌عنوان چشمه‌ای در دل چراگاه‌ها یا صحرا یاد شده که رمه‌ها پس از چرا به سوی آن بازگردانده می‌شوند تا سیراب شوند. این معنا از ریشهٔ نَهَل به‌معنای سیراب شدن اخذ گردیده است. جمع این کلمه به‌صورت مَناهِل به کار می‌رود و در ادبیات کهن، گاه به‌جای واژگانی چون مَشْرَب، مَشْرَع، آبخور، شَریعَه و مَوْرِد قرار می‌گیرد. به‌طور خلاصه، منهل در زبان فصیح و ادبی، مفهومی فراتر از یک چشمهٔ ساده دارد و اشاره به محلّ تجمّع و زندگانی دارد که حیات انسان و دام بدان وابسته است. این کلمه بار فرهنگی و تمدنی عمیقی دارد و نماد منبع آب و مایهٔ حیات در مناطق خشک و بیابانی به‌شمار می‌آید.