معرفه

معرفه. [ م َ رِ ف َ ] ( ع اِمص ) معرفة. معرفت. رجوع به معرفة و معرفت شود. || ( اِ ) ( اصطلاح دستوری ) اسمی است که نزد مخاطب معلوم و معهود باشد؛ مثلاً اگر کسی به مخاطب خود بگوید: «عاقبت خانه را فروختم و دکانها را خریدم » مقصود این است: خانه و دکانهائی را که شما اطلاع دارید... ( از دستور قریب و بهار و... ج 1 ص 23 ). معرفه به صورتهای ذیل در فارسی به کار می رود: 1- به صورت اسم جنس با قرینه: «مردی در بیابان دچار گرگی شد. مرد با گرگ جنگید و سرانجام گرگ را کشت ». 2- گاه اسم را با «آن » و «این » معرفه سازند: «گفت بروو این زن را بیاور. او بشد و زن را پیش طالوت آورد». 3- در زبان تخاطب با الحاق «-ه » معرفه سازند: «اسبه را خریدم »، «خانهه را فروختم ». و رجوع به فرهنگ فارسی و معرفه و نکره تألیف دکتر معین صص 57-78 شود.

(مَ رَ فِ ) [ ع. معرفة ] (اِ. ) اسمی است که نزد شنونده معلوم و آشکار باشد.

( اسم ) اسمی است که نزد مخاطب معلوم و معهود باشد مثلا اگر کسی بمخاطب خود بگوید: عاقبت خانه را فروختم و دکانها را خریدم. مقصود این است: خانهای را که شما اطلاع دارید فروختم و دکانهایی را که میشناسید خریدم. توضیح معرفه بصورتهای ذیل در فارسی بکار میرود: ۱ - صورت اسم جنس با قرینه: مردی در بیابان دچار گرگی شد. مرد با گرگ جنگیده و سرانجام گرگ را کشت. ۲- گاه اسم را با آن و این معرفه سازند: گفت: برو و این زن را بیاور. او بشد و زن را پیش طالوت آورد. گفت: توب. او آنست که بدان شارستان جباران شود. ۳ - در زبان تخاطب با الحاق ه ( آ در شمال ایران و ا در مرکز ) یا - ی معرفه سازند: اسبه را خریدم. خانهه را فروختم مردی امروز آمد. ( این یائ یائ و حدت و نکره نیست ).
معرفه معرفت

معرفة
اسمی است که نزد شنونده معلوم و آشکار باشد.
شناسا، آشنا

💡 مرا که صاحب حالم به معرفت بشناس چرا که معرفه باید به واجبی ذوالحال

💡 کاف کفر ای دل بحق المعرفه خوشترم آید زفای فلسفه

💡 علم نارنجات و سحر و فلسفه گرچه نشناسند حق المعرفه