مثیب

مفهوم مثیب به معنای جزا دهنده نیکو و عطا کننده است. این واژه در زبان فارسی، بیانگر کسی است که پاداش شایسته و نیکویی عطا می‌کند و این لطف و احسان، از سرچشمه کرامت و بزرگواری اوست. در واقع، مثیب کسی است که در برابر کردار پسندیده و اعمال صالح، پاداشی شایسته و افزون بر استحقاق می‌بخشد. این صفت، اغلب در متون دینی و ادبی برای اشاره به خداوند متعال به کار می‌رود؛ چرا که بر اساس اعتقادات، خداوند پاداش‌دهنده اعمال نیک بندگان خویش است و این پاداش، فراتر از عدل و احسان اوست. مثیب بودن خداوند، نشان‌دهنده فیض و رحمت بی‌کران اوست که بندگان را به سوی خود فرا می‌خواند و در ازای اخلاص و بندگی، نعمات بی‌شمار دنیوی و اخروی عطا می‌فرماید. با توجه به این معانی، می‌توان گفت مثیب نه تنها به معنای پاداش‌دهنده، بلکه مفهوم عمق‌تری از بخشندگی، کرم و بزرگواری را در بر دارد. این صفت، گویای آن است که عطا کننده، نه تنها به اندازه عمل، بلکه با کرم و فضل خویش، جزا و پاداش را افزون می‌سازد و این خود، نشانه‌ای از رحمت واسعه و الطاف بی‌دریغ اوست.