قسطاس

ولیکن ارچه به قسطاس رستگاری من که بلادن را نست سنگ یک مثقال

ز بهر خوشه کردن ساخت چون داس به رخش راندنش بستند قسطاس

تو وزن هر سخنی را به لطف می دانی تو قسط هر هنری را به طبع قسطاسی

کاین حریف من مگر رسطاستی یا ابونصر است یا قسطاستی

شانه زن از پنجه به قسطاس خویش ریش کن از غایت وسواس خویش