سیمبر

بتا از نازکی گوئی ز سر تا پا همه جانی ز جان نازکتر ار باشد تو سرو سیمبر آنی

شد دو تا قد فضولی از غم گردون ولی میل ابروی بتان سیمبر دارد هنوز

وصال سیمبران چون بزر میسر نیست چه سازد ابن یمین با یسار چون نبود

در نقاب شرم پرورده است از بس عصمتش ای مصور چهرهٔ آن سیمبر نتوان گشود

چون گه باده بود، نوش لبی اندر پیش چون گه خواب بود، سیمبری اندر بر

هر یک از برگ بنفشه که دمد از دل خاک خال مشکین رخ سیمبرانست ایدل

خود خورد و فزون شود آنک ز خود برون شود سیمبری که خون شود از بر خود خورد بری