امرداد

امرداد، واژه‌ای است که از زبان اوستا به ما رسیده و به نوعی نشان‌دهنده مفهوم جاودانگی و بی‌مرگی است. این واژه شامل دو بخش اصلی است: بخش اول اَ که به عنوان یک پیشوند نفی عمل می‌کند و به معنای نه یا بی است. بخش دوم «مرت» به معنای مرگ و نابودی است. بنابراین، امرداد به معنای بی‌مرگ یا جاودان است و به همین دلیل نمی‌توان آن را با واژه مرداد که معنای معکوس را می‌دهد، اشتباه گرفت. در دین زرتشتی، امرداد به عنوان یکی از امشاسپندان شناخته می‌شود که نمایانگر بی‌مرگی و جاودانی است و به نوعی مظهر ذات پایدار و زوال‌ناپذیر اهورا مزدا به شمار می‌آید. مسئولیت نگهداری از گیاهان و رستنی‌ها نیز به این امشاسپند سپرده شده است. همچنین پنجمین ماه از ماه‌های شمسی است که در تقویم ایرانی به شمار می‌آید. برای درک بهتر این مفهوم و تأثیر آن بر ادبیات فارسی، مطالعه آثار مانند فرهنگ ایران باستان پورداود و تأثیر مزدیسنا در ادبیات پارسی به شدت توصیه می‌شود. این مطالعه می‌تواند به فهم عمیق‌تری از جایگاه امرداد در فرهنگ و تاریخ ایران کمک کند.