احراق

کاوی: به معنی داغ‌کننده و مراد از آن آنچه پوست را به جهت احراق و تجفیف به هم آورد و مجاری خلط سایل را مسدود سازد. مثل: زاج در خونریزی جراحت.

القسم الرابع، فی ما یحتاج الیه من الطب فی سحق الادویة و احراقها و تصعیداتها و غسلها و استخراج قواها و حفظها و مقدار بقاء قوة کل دواء منها و ما اشبه ذلک؛

فروتر از شکمش شیرنام پستانیست که شیر او است ز احراق طبع شیر اوژن

مُعَفِّنْ: هر چه رطوبت عضو را فاسد سازد به نوعی که بدل مایتحلل او نتواند شد بدون احداث احراق و تاکل. مانند: زرنیخ.

بر شمعِ شبِستانِ محبّت چو نزاری پروانه صفت طاقتِ احراق که دارد

زاهد اندیشه ز دوزخ مکن این خرقه شید دولتی باشد اگر در خور احراق آید