واژه‌ی «احرار» جمع کلمه‌ی «حرّ» است و به معنای «آزادگان» یا «کسانی که از بندگی غیر خدا آزادند» می‌باشد. در ادبیات فارسی و متون دینی، این کلمه اغلب برای اشاره به انسان‌هایی به کار می‌رود که دارای استقلال فکری و عملی بوده و در مقابل ظلم و ستم تسلیم نمی‌شوند. «احرار» بر خلاف بردگان یا کسانی که تحت فشار قدرت‌ها قرار دارند، شخصیت مستقلی دارند و اراده‌ی خود را آزادانه به کار می‌گیرند.
در معنای گسترده‌تر، احرار کسانی هستند که علاوه بر آزادی مادی، از اسارت روحی و اخلاقی نیز رهایی یافته‌اند. آن‌ها از تعلقات دنیوی و وابستگی‌های ناسالم آزادند و بر اساس ارزش‌ها و اصول انسانی و الهی زندگی می‌کنند. این آزادی باعث می‌شود که تصمیمات و رفتارهایشان آگاهانه و بر پایه‌ی عدالت و اخلاق شکل گیرد، نه از ترس یا اجبار.
در فرهنگ و تاریخ ایران، احرار معمولاً با شجاعت، پایبندی به حق و مبارزه علیه ظلم و فساد همراه هستند. شاعران و نویسندگان ایرانی بارها از آن‌ها یاد کرده‌اند تا نمونه‌های بارز انسان کامل و آزاد را به تصویر بکشند. این مفهوم نه تنها نشان‌دهنده‌ی آزادی فردی است، بلکه به نوعی یادآور مسئولیت اجتماعی و تعهد به عدالت نیز محسوب می‌شود.
