توت فرنگی، گیاهی نهاندانه از خانواده گل سرخیان است. این گیاه علفی و پایا در شرایط آب و هوایی معتدل و گم و در خاکهای غنی از مواد آلی و خاکهای اسیدی به خوبی رشد میکند. گلهای آن به شدت به سرما حساس هستند، اما عطر و طعم میوه آن در اثر انجماد از بین نمیرود. در نزهتنامه علایی، این میوه به نام کهج ذکر شده است.
این میوه به دلیل وجود ترکیبات شیمیایی گیاهی، تأثیرات مثبتی بر روی مغز دارد و میتواند اثرات منفی پیری را بر آن کاهش دهد. این میوه نسبتاً جدید است و تا ۲۵۰ تا ۳۰۰ سال پیش به شکل امروزی وجود نداشت و بیشتر به عنوان یک گیاه دارویی مورد استفاده قرار میگرفت. در قرن چهاردهم، نوع وحشی آن از جنگلها به مزارع در فرانسه منتقل شدند و به عنوان یک گیاه اهلی شناخته شدند. در جنگلهای شمال ایران، نوع وحشی آن به وفور در فصل تابستان یافت میشود. به نظر میرسد که اولین رقم اصلاح شده این گیاه در زمان صدارت اتابک اعظم از فرانسه به ایران وارد شده و به نام اتابکی شناخته شده است.
هر ۱۰۰ گرم از آن تقریباً ۳۳۳ کیلوکالری انرژی دارد و منبعی عالی از ویتامین C و منگنز به شمار میرود و همچنین مقادیر کمی از ویتامینها و مواد معدنی ضروری برای رژیم غذایی را تأمین میکند.