آدمی‌صورت به کسی گفته می‌شود که از نظر ظاهر انسانی به نظر می‌رسد، اما این ظاهر ممکن است با باطن یا رفتار واقعی او همخوانی نداشته باشد. یعنی چیزی که آدمی‌صورت نامیده می‌شود، صرفاً شکل و ویژگی‌های صورت انسان را دارد و لزوماً صفات انسانی مثل مهربانی، صداقت یا وجدان را ندارد. این واژه بر تفاوت بین شکل ظاهری و ذات واقعی تأکید دارد.
این اصطلاح در ادبیات، هنر و تحلیل رفتار انسان‌ها به کار می‌رود تا نشان دهد ظاهر می‌تواند فریبنده باشد. در داستان‌ها یا نقدهای اجتماعی، به افرادی که ظاهراً انسانی و دوستانه‌اند اما در عمل ویژگی‌های انسانی را ندارند، این اصطلاح اطلاق می‌شود. شناخت این مفهوم کمک می‌کند تا به جای اعتماد صرف به ظاهر، به باطن و رفتار واقعی توجه شود.
ویژگی‌های ظاهری آدمی‌صورت شامل چشم، دهان، بینی و سایر عناصر صورت انسان است، اما رفتار و باطن او ممکن است انسانی نباشد. این مفهوم به ما یادآوری می‌کند که شکل انسان نمی‌تواند معیار مطمئنی برای اخلاق، مهربانی یا صداقت باشد و در تحلیل شخصیت، ظاهر و باطن باید به صورت جداگانه سنجیده شوند.
