بیصاحب صفتی است که به چیزی یا کسی گفته می‌شود که صاحب یا نگهدارنده‌ای ندارد. این واژه می‌تواند درباره افراد، حیوانات، اشیاء یا مکان‌ها به کار رود و نشان‌دهنده ترک‌شدگی یا نبود سرپرست است. معنای اصلی آن اشاره به فقدان مراقبت، مالکیت یا مسئولیت دارد.
در متون ادبی و روزمره، بیصاحب معمولاً برای توصیف اشیاء رها شده، حیوانات ولگرد یا مکان‌های بدون نگهبان به کار می‌رود. این واژه بار عاطفی دارد و احساس تنهایی، بی‌پناهی یا بی‌توجهی را منتقل می‌کند. نویسندگان برای تأکید بر ضعف یا آسیب‌پذیری چیزی از این صفت استفاده می‌کنند.
به طور کلی، بیصاحب نشان‌دهنده عدم مالکیت یا نظارت است و بار معنایی آن می‌تواند منفی یا خنثی باشد، بسته به زمینه کاربرد. این واژه کمک می‌کند تا وضعیت ترک‌شدگی یا فقدان مراقبت را در افراد، اشیاء یا محیط‌ها به‌طور دقیق و کوتاه بیان کنیم.
