لغت نامه دهخدا بیخه. [ خ َ/ خ ِ ] ( اِ مرکب ) بیخ. اصل. ( آنندراج ) : چنان بیخه و ریشه های متین که رگ رانده در مغز گاو زمین.ظهوری ( از آنندراج ).
