لغت نامه دهخدا
چو این آفرین کرد رستم بپای
شهنشه بدادش بر خویش جای.فردوسی.نشست آن سه پرمایه نیکرای
همی بود خراد برزین بپای.فردوسی.یکی پاک دستور پیشش بپای
بداد و بدین شاه را رهنمای.فردوسی.یکی شیر دید از پس در بپای
ز نیرو زمین کرده جنبان ز جای.اسدی ( گرشاسب نامه ).اگر باره آهنینی بپای
سپهرت بساید نمانی بجای.فردوسی. || ثابت. پایدار. استوار. پا برجا :
هر آن دین که باشد بخوبی بپای
برآن دین بباشد خرد رهنمای.فردوسی.- بپای آوردن ؛ پیمودن. طی کردن. به قدم سپردن :
همه روزبانان درگاه شاه
بفرمود تا برگرفتند راه
همه شهر و برزن بپای آورند
زن بدکنش [ جادو ] را بجای آورند.فردوسی.جهان را بمردی بپای آورد
همان کین ما را بجای آورد.فردوسی.- بپای بودن ؛ برقرار بودن. برجای بودن. ایستاده بودن : تا اکنون سروکاربا شبانان بود و نگاه می باید کرد تا چند درد سر افتاد که هنوز بلای بپای است. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 479 ).
- بپای حساب آمدن ؛ مأخوذ شدن بحساب. ( آنندراج ). بدیوان شمار رفتن. آمدن عامل و کارگزار برای حساب پس دادن :
قدم شمرده نهد حسن در قلمرو خط
چو عاملی که بپای حساب می آید.صائب.- بپای خود به گور آمدن ؛ درآمدن به مهلکه. ( آنندراج ). خود را بی محابا به مهلکه انداختن. خطر کردن با اطلاع از نتایج وخیم آن. بدام آمدن :
چو با گورگیران ندارند زور
به پای خود آیند گوران به گور.نظامی.- بپای دادن ؛ دور انداختن. پرت کردن. ( ناظم الاطباء ).
- بپای داشتن ؛ ثابت داشتن. نگاه داشتن. برجای داشتن :
ز بهر دانا دارد همی بپای خدای
جهان و دین را نز بهر این حشر دارد.ناصرخسرو.- بپای شدن ؛ برپا شدن. ایستادن.
- || آفریده شدن. مستقر گشتن. پدید آمدن. ایجاد شدن. قائم شدن :
همی آفرین خواند بر بک خدای
که گیتی به فرمان او شد بپای.فردوسی.- بپای کردن ؛ مستقر کردن. برپا ایستاندن. - || مجازاً، آفریدن. راست کردن. ایجاد کردن :
