سبد چیست و چه کاربردی دارد؟

لغت نامه دهخدا

سبد. [ س َ ب َ ] ( اِ ) سبت. معرب آن «سبذه » و «سفط»، سریانی «سفطا» و کلمه از فارسی است «معجمیات عربیة سامیه 222». ظرفی که از چوب یا از نی یا امثال آن سازند برای حمل میوه واشیاء دیگر. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). ظرفی باشدکه چوبهای باریک و نیز طبقی که در آن میوه و گل گذارند و آن را تفت هم میگویند. ( آنندراج ):
چو هر دو تهی می برآیند از آب
چه عیب آورد مر سبد را سبد.ناصرخسرو.چو سیب رخ نهم بر دست شاهان
سبد واپس برد سیب سپاهان.نظامی.
سبد. [ س َ ب َ ] ( ع اِ ) اندک: ما له سبد و لا لبد؛ یعنی نه کم دارد و نه زائد، و قیل السبد من الشعر و اللبد من الصوف. ( منتهی الارب ).
سبد. [ س َ ] ( ع مص ) موی ستردن. ( منتهی الارب ).
سبد. [ س َ ب ِ ] ( ع اِ ) باقی گیاه. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
سبد. [ س ُ ب َ ] ( ع اِ ) موی زهار. ( منتهی الارب ). || جامه ای است که بدان حوض را بند کنند تا آب مکدر نگذرد. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || مرغیست نرم پر که اگر دو قطره آب بر پر آن افتد روان گردد. ج، سِبْدان. ( منتهی الارب ). || ( ص ) شوم. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
سبد. [ س ِ ] ( ع اِ ) گرگ. ( منتهی الارب ). ذئب. ( اقرب الموارد ). || بلا: هو سِبْدُ اسباد؛ یعنی او بسیار حیله کرد و بد بلا است در دزدی. ( منتهی الارب ).
سبد. [ س ُ ب َ ] ( اِخ ) موضعی است نزدیک مکه. ( منتهی الارب ). موضعی است. ( معجم البلدان ):
فبأوطاس فمر فالی
بطن نعمان فأکناف سبد.ابن مناذر ( از معجم البلدان ).
سبد. [ س ُ ب َ ] ( اِخ ) نام پسر رزام بن مازن. ( منتهی الارب ). سبدبن رزام بن مازن بن ثعلبة ذبیان فی انساب قیس. ( تاج العروس ج 2 ص 370 ).

فرهنگ معین

(سَ بَ ) (اِ. ) ظرفی که از الیاف گیاهی یا شاخه های نازک درست کنند.

فرهنگ عمید

ظرفی که از شاخه های نازک درخت می بافند برای حمل میوه یا چیز دیگر، زنبیل.

فرهنگ فارسی

زنبیل، ظرفی ازشاخه های نازک درخت میبافند
( اسم ) ظرفی که از شاخه های نازک درخت بافند و در آن میوه و سبزی و غیره گذارند زنبیل.
نام پسر رزام بن مازن

دانشنامه عمومی

سَبَد ظرفی است که به شکل سنتی از الیاف گیاهی بافته می شود. سبد معمولاً از چوب، نی و غیره درست می گردد. این ظرف بیشتر برای نگهداری یا حمل مواد جامد خانگی مورد استفاده قرار می گیرد.