بنیان

کلمه بنیان در زبان فارسی به معنای پایه، اساس یک موضوع یا ساختار به کار می‌رود. معنی أُسِّسَ: به معنای پایه گذاری شده و معنی أَسَّسَ: به معنای بنیان‌گذاری کرد. معنی رُکْنٍ: به هر چیزی اطلاق می‌شود که ساختمان بر آن تکیه دارد، مانند ستون و پایه. رکون به معنای اعتمادی است که همراه با میل باشد و به معنای گرایش به سوی چیزی و آرامش خاطر از طریق آن است. همچنین، کلمه رکن به ناحیه‌ای قوی‌تر و اصلی‌تر در هر چیز اشاره دارد. معنی بُرُوجٍ: به معنای برج‌ها، بناهای استوار و ریشه‌دار و صورت‌های فلکی است. کلمه بروج جمع بُرج است و به معنای بنایی است که در چهار گوشه قلعه‌ها ساخته می‌شود تا بنیان آن را محکم کند و بتواند از آنجا دشمن را دفع کند. اصل معنای این کلمه ظهور است، زیرا برج‌ها از فاصله دور نیز قابل مشاهده‌اند. معنی مُّشَیَّدَةٍ: به معنای مرتفع و استوار شده است. بروج مشیدة به معنای برج‌های محکم بنیان است. مشیدة از تشیید به معنای بلندی و رفع است و ریشه آن از شید به معنای گچ می‌باشد، زیرا با استفاده از گچ، بناها مرتفع و زینت داده می‌شوند. بنابراین، بروج مشیدة به معنای بناهای محکم و بلند است.