مال

مال به عنوان سرمایه و ثروت انسان، در آموزه‌های دینی دارای احکام خاصی است. این مفهوم به چیزی اشاره دارد که انسان به آن توجه می‌کند و تمایل دارد مالک آن شود. به نظر می‌رسد که این واژه از مصدر میل نشأت گرفته است، زیرا مال چیزی است که دل انسان به سوی آن جلب می‌شود. می‌تواند مانند ماری باشد که هم زهر کشنده دارد و هم پادزهر؛ به این معنا که ممکن است انسان را به وسیله آن مسموم کند و در عین حال، می‌تواند به دفع مسمومیت نیز کمک کند. بنابراین، همان‌طور که می‌تواند ناهنجاری‌هایی در ظاهر و باطن انسان ایجاد کند، فوایدی نیز دارد که می‌تواند زیان‌های ناشی از آن را جبران کند. این فواید به دو دسته دنیوی و اخروی تقسیم می‌شوند. این واژه با وجود تمام خوبی‌ها و مزایای خود، گاهی می‌تواند منجر به مشکلات و فساد شود. اگر فردی به بیماری عشق به دنیاطلبی دچار شود و ثروت‌اندوزی را به عنوان هدف اصلی خود قرار دهد، از کمالات روحی و اخلاقی خود دور خواهد ماند. انسان باید به آن به عنوان ابزاری برای زندگی نگاه کند و درک کند که این مفهوم برای خدمت به انسان خلق شده است، نه اینکه انسان برای پول زندگی کند. در غیر این صورت، مفاسدی که در ادامه ذکر می‌شود، او را در بر خواهد گرفت.