روشناس

لغت نامه دهخدا

روشناس. [ ش ِ ] ( ن مف مرکب ) کنایه از شخص مشهور و معروف و آشنای همه کس. ( برهان قاطع ). مشهور که بتازیش وجیه خوانند. ( شرفنامه منیری ). کسی که او را بمجرد دیدن توان شناخت که فلانی است. ( آنندراج ). کنایه از شخص معروف و مشهور و وجیه. ( از غیاث اللغات ).وجیه. ( مهذب الاسماء ). کنایه از شخص مشهور است که آشنای همه کس باشد. ( انجمن آرا ). آنکه مردم بسیاری او را شناسند. کسی که عده کثیری باحوالش آشنایی داشته باشند. سرشناس : سعد از قبیله بنی زهره بودو مردی روشناس بود و بزرگ و با خویشان بسیار و در همه قریش از وی روشناس تر نبود. ( ترجمه ٔتاریخ طبری ).
ندیدم کس از مردم روشناس
کز آن مردمی نیست بر وی سپاس.نظامی.تو آن خورشید نورانی قیاسی
که مشرق تا بمغرب روشناسی.نظامی.دعای بی اثرم روشناس عرش نیم
ز لب جدا چو شوم ره نمیبرد جایی.حکیم شفایی ( از شعوری ج 2 ورق 23 ).|| ستاره. کوکب. ج ، روشناسان. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ معین

(ش ِ ) (ص فا. ) ۱ - سرشناس ، مشهور. ۲ - ستاره .

فرهنگ عمید

معروف، مشهور، نامدار، سرشناس: ندانم کس از مردم روشناس / کزآن مردمی نیست بر وی سپاس (نظامی۵: ۷۶۷ ).

فرهنگ فارسی

روی شناس، معروف، مشهور، نامدار
( صفت ) ۱ - مشهور معروف . ۲ - ستاره کوکب جمع روشناسان .
مشهور که بتازیش وجیه خوانند . کسی که او را بمجرد دیدن توان شناخت که فلانی است .

ویکی واژه

سرشناس، مشهور.
ستاره.