خودکفایی به وضعیتی اشاره دارد که در آن فرد یا جامعه به هیچ گونه کمک، حمایت یا تعامل خارجی برای ادامه حیات نیاز ندارد. به عبارت دیگر، خودکفایی نوعی خودمختاری شخصی یا جمعی محسوب می‌شود. در سطح کلان، به اقتصادی که به طور کامل خودکفا بوده و با جهان خارج هیچ گونه تجارت ندارد، خودبسندگی گفته می‌شود. روش‌هایی که به تحقق خودکفایی کمک می‌کنند شامل ساخت و ساز خودگردان، کشت پایدار، کشاورزی پایدار و استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر هستند. خودکفایی به عنوان یک هدف، در دوران مرکانتالیسم در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی مورد توجه قرار گرفت، اما با ظهور علم اقتصاد و ظهور اقتصاددانان کلاسیک، به حاشیه رفت. افرادی مانند ریکاردو نشان دادند که تجارت و مبادله می‌تواند رفاه را برای هر دو طرف افزایش دهد. نکته جالب این است که آن‌ها ثابت کردند حتی اگر یک کشور بتواند همه کالاها را ارزان‌تر از کشور دیگر تولید کند، هنوز هم ممکن است به رفاه بیشتری دست یابد. اگرچه خودکفایی معمولاً به میزان تولید داخلی وابسته است، اما بر اساس برخی نظریات، این موضوع همچنین به توانایی کشور در واردات محصولات استراتژیک در شرایط اقتصادی مناسب نیز بستگی دارد. به اعتقاد برخی کارشناسان در بی‌بی‌سی فارسی، به ویژه در مورد برخی «کالاهای استراتژیک»، دستیابی به خودکفایی و کاهش وابستگی به دیگران از اهمیت بالایی برخوردار است و می‌تواند به تقویت اقتدار ملی آن کشور منجر شود.
