اختلال شخصیت مرزی یک اختلال روانی است که با ناپایداری در خلق و خو، روابط بین فردی، تصویر خود و رفتارها مشخص می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال در مدیریت احساسات و روابط خود با مشکلاتی مواجه هستند و ممکن است رفتارهای خودتخریبی و نوسانات شدید عاطفی را تجربه کنند.
ویژگی‌ها و علائم:
نوسانات عاطفی: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است نوسانات شدید در خلق و خو را تجربه کنند. این نوسانات می‌توانند از احساسات شدید شادی تا ناامیدی و غم و اندوه متغیر باشند و در مدت زمان کوتاهی تغییر می‌کنند.
ترس از ترک شدن: افراد مبتلا به این اختلال از ترس ترک شدن یا بی‌توجهی دیگران رنج می‌برند و ممکن است تلاش‌های شدید برای جلوگیری از این احساسات انجام دهند.
روابط ناپایدار: روابط بین فردی افراد مبتلا به این بیماری معمولاً ناپایدار و پرتنش است. آن‌ها ممکن است به سرعت از عشق به نفرت تغییر کنند و در روابط خود دچار مشکلات زیادی شوند.
تصویر نامشخص از خود: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در درک هویت خود دچار مشکل شوند و تصویر خود را در طول زمان تغییر دهند. این می‌تواند شامل تغییر در اهداف، ارزش‌ها و احساسات نسبت به خود باشد.
رفتارهای خودتخریبی: برخی از افراد مبتلا ممکن است به رفتارهای خودتخریبی مانند خودزنی، سوءمصرف مواد یا رفتارهای پرخطر متوسل شوند.
احساس پوچی: بسیاری از این افراد احساس پوچی و بی‌معنایی می‌کنند و ممکن است برای پر کردن این احساس به رفتارهای پرخطر یا اعتیاد به مواد مخدر روی آورند.
مشکلات در کنترل خشم: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در کنترل خشم و احساسات منفی خود دچار مشکل شوند و واکنش‌های شدید و غیرقابل کنترلی از خود نشان دهند.
علل اختلال شخصیت مرزی:
عوامل ژنتیکی: تاریخچه خانوادگی اختلالات روانی ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.
تجربیات آسیب‌زا: بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال سابقه تجربیات آسیب‌زا در دوران کودکی، مانند سوءاستفاده عاطفی، جسمی یا جنسی را دارند.
عوامل محیطی: شرایط زندگی، روابط خانوادگی و محیط اجتماعی می‌توانند بر بروز این اختلال تأثیر بگذارند.
درمان این اختلال شامل ترکیبی از روش‌های زیر است:
درمان شناختی-رفتاری (CBT): این نوع درمان به افراد کمک می‌کند تا الگوهای تفکر منفی و رفتارهای خود را شناسایی و تغییر دهند.
درمان دیالکتیکی (DBT): این نوع درمان به طور خاص برای بیماران مرزی طراحی شده است و بر روی مهارت‌های مدیریت احساسات، بهبود روابط و افزایش آگاهی تمرکز دارد.
دارودرمانی: در برخی موارد، داروهایی مانند ضدافسردگی‌ها، تثبیت‌کننده‌های خلق و داروهای ضداضطراب می‌توانند به مدیریت علائم کمک کنند.
