واژه همیشه جاوید از دو واژه تشکیل شده است: همیشه در زبان فارسی به معنای در هر زمان، همواره، دائماً پیوسته و واژه جاوید در زبان فارسی به معنای جاودانه یا غیرقابل نابودی است و معمولاً به عنوان صفتی برای توصیف افراد، اشیاء یا مفاهیم به کار می‌رود. واژه جاوید اغلب در ادبیات فارسی و متون مذهبی و فلسفی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با آشنایی با این مفاهیم، می‌توانید فهم بهتری از زمینه‌های کاربرد آن پیدا کنید. جاودانگی، نامیرایی یا انوشگی به معنای زندگی ابدی است. برخی از گونه‌های زیستی به دلیل عدم وجود ظاهری حد هایفلیک، به نوعی نامیرایی زیستی دست یافته‌اند. از زمان‌های دور و به ویژه در ادیان باستانی میانرودان، این باور وجود داشته که خدایان ممکن است از نظر جسمی جاودانه باشند و در برخی مواقع این حالت را به انسان‌ها نیز اعطا کنند. در مسیحیت، اعتقاد به این که خداوند ممکن است جاودانگی جسمانی را از طریق رستاخیز در روز قیامت به انسان‌ها عطا کند، به طور سنتی در مرکز باورهای این دین قرار دارد. سوالاتی درباره شکل زندگی بی‌پایان انسانی و وجود یک زندگی غیرمادی روح که دارای جاودانگی باشد، همواره محور اصلی دین و موضوع بحث و گمان بوده است. در زمینه‌های دینی، جاودانگی معمولاً به عنوان یکی از وعده‌های الهی به انسان‌هایی که به انجام فضیلت یا پیروی از قوانین الهی می‌پردازند، مطرح می‌شود.
