اگورافوبیا یک نوع اختلال اضطرابی است که در آن فرد از مکان‌ها یا موقعیت‌هایی که ممکن است فرار از آن‌ها دشوار باشد یا کمک فوری در دسترس نباشد، هراس دارد. این مکان‌ها می‌توانند شامل فضاهای باز مانند میدان‌ها، مکان‌های شلوغ، حمل‌ونقل عمومی یا حتی خارج شدن از خانه باشند. فرد مبتلا به اگورافوبیا معمولاً از حضور در چنین مکان‌هایی اجتناب می‌کند و در موارد شدید، ممکن است توانایی ترک خانه را نیز از دست بدهد.
این اختلال معمولاً با حملات پانیک همراه است. یعنی فرد پیش از یا هنگام مواجهه با مکان‌های ترسناک، دچار علائمی مانند تپش قلب، تنگی نفس، سرگیجه، تعریق شدید و حس ترس شدید می‌شود. این تجربه‌ها می‌توانند شدت ترس فرد را افزایش دهند و باعث شوند او به تدریج فعالیت‌های روزمره خود را محدود کند و از زندگی اجتماعی فاصله بگیرد.
درمان اگورافوبیا معمولاً شامل روان‌درمانی و دارودرمانی است. روش‌های درمانی مانند رفتاردرمانی شناختی (CBT) می‌توانند به فرد کمک کنند تا ترس خود را شناسایی و مدیریت کند و به تدریج با موقعیت‌های ترسناک مواجه شود. داروهایی مانند ضداضطراب‌ها یا داروهای ضدافسردگی نیز ممکن است برای کاهش علائم تجویز شوند. به این ترتیب، با تشخیص و درمان مناسب، فرد مبتلا به اگورافوبیا می‌تواند کیفیت زندگی خود را بهبود بخشد و استقلال بیشتری پیدا کند.
