واژه خودمونی به دو شکل قابل تفسیر است: اول، مانی، که به عنوان یک اندیشمند و دانا شناخته می‌شود، پیامبری ایرانی بوده که از زرتشت و بودا پیروی کرده است. او هفت کتاب به نام‌های انجیل، گنجینه زندگان، فِرِقماطیا، رازها، غولان، رسایل و زبور دارد. پیروان مانی با استفاده از مجموعه‌ای از نقاشی‌های او که در کتابی به نام ارژنگ گردآوری شده، به ترویج دین خود پرداخته و داستان‌های تمثیلی را به تصویر کشیده‌اند. این آثار در طول زمان در میان دوستان و پیروان او رواج یافته و هنوز هم در نَقّالی، پرده‌خوانی یا شاهنامه‌خوانی به شیوه‌ای خودمانی به نمایش درمی‌آید. دوم، این واژه همچنین از ترکیب خود (ضمیر)، پسوند نسبت مون و پسوند نسبت ی به وجود آمده است. به معنای صمیمی، دوستانه و نزدیک به هم است. این اصطلاح به حالتی اشاره دارد که در آن افراد با یکدیگر همدل و همراه هستند، بدون حاشیه و چالش، به راحتی و بدون دردسر با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. این نوع ارتباط، بی‌ریا و ساده، رک و راست و صادقانه است.
