واژه عطا به معنای بخشش و انعام است و واژه عطایت نیز به همین معنا اشاره دارد، یعنی بخشش‌کننده. عَطاء با فتح عین و عَطیّه با فتح عین، کسر طاء و تشدید یاء از اصطلاحات قرآن کریم هستند که به معنای صله، بذل و احسان به کار می‌روند. در آیات قرآن، این واژه‌ها به معنای اعطای مطلق چیزی نیز استفاده شده‌اند. عَطاء هرچند به طور خاص به مفهوم بخشش و احسان اشاره دارد، اما در قرآن هم در زمینه بخشش و هم در معنای عمومی دادن چیزی مورد استفاده قرار گرفته است. واژه انعام که جمع نَعَم است، در ابتدا به دلیل اهمیت شتر در فرهنگ عرب و به عنوان یکی از نعمت‌های خاص به کار رفته است. این اهمیت به خاطر منافع مختلفی است که شتر ارائه می‌دهد، از جمله شیردهی، باربری، سواری و مصرف گوشت آن. به تدریج، این واژه به سایر چهارپایان مانند گاو و گوسفند نیز تعمیم یافته است. برخی از زبان‌شناسان بر این باورند که برای صحیح بودن اطلاق این واژه بر گروهی از چهارپایان، وجود شتر در آن گروه ضروری است. در حالی که برخی دیگر انعام را به انواع مختلف چهارپایان اشاره می‌کنند و تنها نَعَم را مختص شتر می‌دانند. اگر دلیل این نامگذاری را نرمی و آرامی حرکت در نظر بگیریم، همان‌طور که برخی معتقدند، در این صورت شامل شدن واژه انعام بر گاو، گوسفند و بز، و تعمیم آن به اسب، الاغ و گورخر، منطقی نخواهد بود. در زمینه معنایی انعام، به برخی آیات قرآن نیز استناد شده که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهد شد.
