کلمه بیاهی به معنای بدون ریشه یا بی‌اساس است و معمولاً در متون ادبی و فرهنگی به کار می‌رود. این واژه به توصیف چیزهایی استفاده می‌شود که فاقد بنیاد یا پایه‌ای قوی و مستحکم هستند. به عنوان مثال، در نقد ادبی می‌توان از آن برای اشاره به آثار هنری یا ادبی که فاقد عمق یا ارتباط معنادار هستند، استفاده کرد. ریشه این کلمه به زبان فارسی و واژه بی به معنای بدون و اهی که به معنای ریشه یا اساس است، برمی‌گردد. این واژه به تدریج در زبان فارسی شکل گرفته و به عنوان یک واژه توصیفی در متون ادبی و زبان محاوره‌ای به کار رفته است. به همین ترتیب، این واژه نشان‌دهنده فقدان ویژگی‌های بنیادی و ساختاری در موضوعات مختلف است. در متون ادبی، این کلمه معمولاً برای توصیف شخصیت‌ها، داستان‌ها یا مفاهیم بی‌اساس و سطحی به کار می‌رود. نویسندگان برای نقد و تحلیل آثار خود از این واژه استفاده می‌کنند تا نشان دهند که یک اثر فاقد عمق و معناست.
