کلمهی «دعشا» یا «دعثا» همان «علک البطم» است که در فارسی به معنای سقز و در اصفهانی قندرون نامیده میشود و همان صمغ درخت بطم است. این ماده در طب سنتی دارای طبع گرم و خشک است و خواص متعددی دارد؛ از جمله محلل، ملطف، مدرّ بول و مقوی هاضمه. حکمای یونان و روم نیز آن را در اکثر خواص بهتر از مصطکی میدانستند.
مصرف آن با عسل برای زخمهای داخلی مفید است و با سندروس و زرده تخممرغ نیمبرشته جهت شکستگی اعضا اثر بهتری از مومیایی دارد. مصرف آن با پیه گرده بز برای خفقان و سرفههای رطبی توصیه شده است. ضماد آن برای کجی ناخن، درد اعضا و شقاق مزمن مفید است و ترکیب با شنجرف تأثیر آن را افزایش میدهد.
تضمید یا مالیدن دعشا روی زخمها سبب تنقیه زخمها، گوشت آوردن، جذب خار و پیکان و رفع رطوبات زائد بدن میشود و با روغن زیتون ورمها را تحلیل میکند و عضلات و اعصاب را تقویت میکند. خاییدن آن برای بلغم دماغی، تحلیل رطوبت معده و پاکسازی حلق از اخلاط لزج مفید است. با این حال، برای افراد گرممزاج و محرور مضر است و مصلح آن عسل و سکنجبین است.
