واژهٔ یَقُولَا از ریشهٔ ثلاثی مجرد «ق و ل» مشتق شده است. این ریشه، به معنای گفتار و بیان است و در ساختارهای گوناگون صرفی و اشتقاقی زبان عربی، کاربرد بسیار گسترده‌ای دارد. فعل یَقُولَا به صورت مضارعِ مثنّی و در حالت رفع، به معنای آن دو می‌گویند یا آن دو خواهند گفت است و در متون دینی و ادبی، برای بیان گفتار دو فرد مشخص یا دو گروه، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ریشهٔ قول با بسامد کاربرد چشمگیر ۱۷۲۲ بار در متون عربی، به‌ویژه در قرآن کریم، نشان‌دهندهٔ اهمیت مفهوم گفتار و انتقال مفاهیم از این طریق است. این تکرار پربسامد، نقش محوری این ریشه را در ساختمان زبانی و بیانی متون عربی و نیز در انتقال پیام‌های الهی و ادبی به روشنی نشان می‌دهد. از این ریشه، مشتقات گوناگونی مانند قال، قَول، مَقَال و قَائِل صرف می‌شوند که هر یک، معنای خاص خود را در بافتار جملات دارا می‌باشند.
در تحلیل نهایی، یَقُولَا به عنوان یک فعل مضارع دلالت بر استمرار و تداوم عمل گفتار در زمان حال یا آینده دارد و با توجه به نقش دستوری آن، همواره فاعلِ مثنّیِ مذکر یا مؤنث عاقل را به ذهن متبادر می‌سازد. درک دقیق این گونه افعال و ریشه‌های پرکاربرد، برای فهم صحیح متون کهن و نیز تسلط بر ظرافت‌های دستوری و بلاغی زبان عربی، امری ضروری و انکارناپذیر به شمار می‌رود.