وجوب نفسی به معنای واجب بودن یک عمل به خودی خود و به خاطر ذات و مصلحت ذاتی آن عمل است. در این مفهوم، وجوب به خاطر وجود مصلحت در خود عمل به وجود می‌آید و نیازی به وابستگی به وجوب دیگری ندارد.
به عبارت دیگر، وجوب نفسی به عمل‌هایی اطلاق می‌شود که خود به خود دارای ارزش و مطلوبیت هستند و به همین دلیل واجب شده‌اند. مثال‌هایی از وجوب نفسی شامل نمازهای یومیه و روزه ماه مبارک رمضان است که به خاطر خود عمل و مصلحت ذاتی‌شان واجب شده‌اند.
در مقابل، وجوب غیری به واجب‌هایی اشاره دارد که به خاطر رسیدن به مصلحت موجود در یک واجب دیگر واجب شده‌اند. به این ترتیب، وجوب نفسی و وجوب غیری دو دسته متفاوت از واجبات را در اصول فقه تشکیل می‌دهند.
