واژهٔ هَذْرَبه مصدری عربی و به معنای سخن بسیار به سرعت گفتن است. این واژه بیانگر حالتی است که گوینده بدون تأمل و با شتابی فراوان، کلمات را پشت سر هم ادا می‌کند و غالباً محتوای گفتارش از دقت و استحکام کافی برخوردار نیست. این عمل معمولاً از روی عجله، شور و هیجان زاید، یا عدم تسلط کافی بر کلام سر می‌زند. در ادبیات و متون کهن فارسی، از این مفهوم برای توصیف افرادی استفاده می‌شده که کنترل مناسبی بر گفتار خود ندارند و کلامی نامنسجم و بی‌محتوا را به سرعت و پی در پی بیان می‌کنند. این اصطلاح گاه بار معنایی منفی دارد و بر بی‌ارزشی یا نامفهوم بودن سخنان دلالت می‌کند. بنابراین، هذربه تنها به سرعت گفتار اشاره ندارد، بلکه بر بی‌سامانی و عدم انسجام محتوایی آن نیز تأکید دارد.
