لغت نامه دهخدا ( مارخة ) مارخة. [ رِ خ َ ] ( اِخ ) زنی بود معروف به شرم و حیا، پس دیده شد که نبش قبر می کرد. کسی گفت «هذا حیاء مارخةَ» سپس مثل شد. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ).
