واژه‌ی «لمزات» در زبان فارسی به جمع «لمزة» گفته می‌شود و به معنای کسانی است که پشت سر دیگران بدگویی می‌کنند یا عیب‌جویی می‌کنند. این واژه بیشتر برای افرادی به کار می‌رود که با سخنان منفی و انتقادهای پنهانی، شخصیت یا رفتار دیگران را زیر سؤال می‌برند. لمزات معمولاً با مفهوم غیبت و تهمت در فرهنگ فارسی و ادبیات کلاسیک مرتبط است.
در ادبیات و متون کهن فارسی، لمزات به عنوان رفتاری مذموم معرفی شده است و شاعران و نویسندگان از این واژه برای هشدار نسبت به بدگویی و غیبت استفاده کرده‌اند. به طور مثال، در اشعار و متون اخلاقی، اشاره شده است که انسان باید از لمزات پرهیز کند و از پشت سر دیگران بد نگویند، زیرا این رفتار باعث ایجاد کینه، ناراحتی و تفرقه در جامعه می‌شود.
فرهنگ‌های معتبر فارسی مانند فرهنگ دهخدا و فرهنگ عمید، این واژه را به عنوان عیب‌جویان، بدگویان و کسانی که پشت سر دیگران سخنان منفی می‌گویند، تعریف کرده‌اند. به طور کلی، این مفهوم نشان‌دهنده‌ی رفتارهای اجتماعی منفی و اخلاقی ناپسند است و استفاده از این واژه در متون ادبی و دینی برای آگاهی‌بخشی و ترویج اخلاق نیکو به کار رفته است.
