لغت نامه دهخدا فظاظ. [ ف ِ ] ( ع مص ) درشت خوی گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). فظاظة. فظظ. فظ. رجوع به این مدخل ها در ردیف خود شود.
