فَبِها الْمُراد که در ادبیات کهن فارسی و متون عرفانی جایگاهی ویژه دارد، به‌صورت تحت‌اللفظی به معنای پس مراد و مقصود در اوست می‌باشد. این عبارت بلند و فشرده، دربردارنده‌ی بالاترین ستایش و اعتراف به کمال و شایستگی یک شیء، شخص یا مفهوم است. کاربرد آن در متون، حاکی از رسیدن به نهایت مطلوب و دستیابی به غایت آرمانی می‌باشد. این تعبیر زیبا و پرمعنا، نه‌تنها بر خوبی یا برتری عادی دلالت دارد، بلکه حاکی از آن است که موضوع مورد نظر، عینیت‌بخش و تجسم‌یافته‌ی تمامی آرزوها و معیارهای ایده‌آل است. هنگامی که گفته می‌شود فبها المراد، در حقیقت اعلام می‌گردد که جست‌وجو به پایان رسیده و بهترین و شایسته‌ترین گزینه، یافت شده است. این عبارت، ستایشی نهایی و قضاوتی بی‌چون و چرا در باب کمال مطلق محسوب می‌شود.
