دانشنامه اسلامی
شهاب الدین ابشیطی در اِبْشیط (یکی از آبادی های شهر محله، واقع در دلتای نیل ) زاده شد و در همان جا بالید و قرآن و کتاب هایی چند، چون العمدة و التبریزی را از بر کرد. نیز در آن جا فقه را از بدر بن صواف و شهاب بن حمید و ولی الدین بن قطب الدین فرا گرفت و نزد ابو عمر و علی رمسیسی قرآن را تلاوت کرد. آن گاه در ۸۲۰ق /۱۴۱۷م به قاهره کوچید و در دانشگاه الازهر به تکمیل علوم پرداخت و افزون بر فقه و اصول و حدیث در ادبیات و ریاضیات نیز مهارت یافت.
سخاوی، محمد، ج۱، ص۲۳۵-۲۳۶، الضوء اللاّمع، قاهره، ۱۳۵۴ق.
ابشیطی در ۸۵۷ق /۱۴۵۳م حج گزارد و به قصد زیارت مرقد پیامبر (ص ) به مدینه رفت. و تا پایان زندگی بیش از ۲۰ سال مقیم و مجاور آن جا شد. وی بیشتر سال ها حج می گزارد و در ۸۷۱ق /۱۴۶۷م مدتی مجاور مکه گردید. ابشیطی ظاهراً به منظور ادای احترام به پیامبر اسلام و احتمالاً برای رعایت ادب در برابر ابوالفرج مراغی از نقل حدیث در مدینه خودداری می کرد. وی در مدینه در گذشت و در گورستان بقیع، نزدیک قبر امام مالک، به خاک سپرده شد.
سخاوی، محمد، ج۱، ص۲۳۷، الضوء اللاّمع، قاهره، ۱۳۵۴ق.
اِبْشیطی از زاهدان و عابدان بنام روزگار خویش بود و نزدیک به ۲۰ تألیف در موضوعات گوناگون به وی نسبت داده اند که با توجه به بسیاری از فهارس ِ مخطوطات ِ کتابخانه های جهان از سرنوشت هیچ یک نشانی در دست نیست.
