دانشنامه آزاد فارسی
حکیم و عارف اخلاقی مشرب و پارسای معاصر ایرانی. فرزند میرزا محمدجواد مجتهد اصفهانی بود. نخست، از محضر پدر، که درشمار شاگردان صاحب جواهر بود، و نیز برادر بزرگش، آقا میرزا احمد،که پیش از بلوغ به اجتهاد رسید، استفاده کرد. آن گاه راهی تهران شد و درشمار تلامیذ آقا هاشم اشکوری و حاج میرزا حسن آشتیانی قرار گرفت. در نجف اشرف نیز محضر آخوند خراسانی و میرزای شیرازی دوم را دریافت. از ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۴ در قم، به تدریس و ارشاد مستعدان پرداخت، آن گاه به تهران بازگشت و در خیابان شاه آباد مسکن گزید. لقب شاه آبادی ایشان نیز نتیجۀ همین توطّن است. رشحات البحار مشتمل بر رساله های ایمان و رجعت، انسان و فطرت و قرآن و عترت مشهورترین اثر قلمی ایشان است. شماری از معاصرین نیز محضر ایشان را دریافته اند که از آن میان می توان به امام خمینی (ره)، آخوند ملاعلی همدانی، میرزا عبدالکریم روشن اشاره کرد. در شهر ری، در مقبرۀ شیخ ابوالفتوح رازی به خاک سپرده شد.
