لغت نامه دهخدا رحیان. [ رَ ح َ ] ( ع اِ ) رَحَوان. تثنیه رَحی ̍. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). به صیغه تثنیه، دو سنگ دستاس. ( ناظم الاطباء ). هر دو سنگ آسیا را رحیان گویند. ( غیاث اللغات ).
