در لغتنامه‌های زبان فارسی، واژه‌ی ثآدت به عنوان یک اسم عربی مصدری ثبت شده است. ریشه‌ی این کلمه، از ثَأَدَ گرفته شده و در متون کهن به‌کار رفته است. این واژه به‌صورت خاص، به معنای فربهی و چاقی به‌کار می‌رود و بر حالت پرورده‌شدن و افزایش حجم بدن دلالت دارد. استفاده از آن بیشتر در متون ادبی و تاریخی دیده می‌شود و در گویش عامیانه و زبان رسمی امروز، کمتر رواج دارد. با توجه به تحولات زبانی و جایگزینی واژگان، امروزه برای بیان این مفهوم، از کلماتی مانند فربهی، چاقی یا تغذیه‌ی خوب استفاده می‌شود. بنابراین، ثآدت را می‌توان یک واژه‌ی تاریخی و تخصصی در حوزه‌ی زبان‌شناسی و متون کلاسیک به شمار آورد.
