لغت نامه دهخدا
بظو. [ ب ُ ووْ ] ( ع مص ) فربهی و آکندگی گوشت کسی. ( از اقرب الموارد ). گویند حظیت المراءة و بظیت؛ از اتباع است یعنی فربه و آکنده گوشت شد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
بظو
بظو. [ ب ُ ووْ ] ( ع مص ) فربهی و آکندگی گوشت کسی. ( از اقرب الموارد ). گویند حظیت المراءة و بظیت؛ از اتباع است یعنی فربه و آکنده گوشت شد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).