واژهی اَنبوشِش در متون کهن فارسی به کار رفته است. این واژه به صورت اسم معنا شده و برای درک دقیق مفهوم و موارد کاربرد آن، باید به مدخل اصلی اَنبُودن و همچنین توضیحات تکمیلی که در حاشیهی آن صفحه آمده است، رجوع کرد. این رویکرد، کلید فهم صحیح معانی تاریخی و ظرایف لغوی این قبیل واژگان است. ارجاع به مدخل اصلی، نه تنها تعریف دقیقتری از واژه در اختیار پژوهشگر قرار میدهد، بلکه شبکهی معنایی و ارتباط آن با سایر مشتقات را نیز روشن میسازد. چنین شیوهای در فرهنگنویسی سنتی، برای پرهیز از تکرار و ایجاز در بیان متداول بوده است. بنابراین، برای دستیابی به اطلاعاتی کامل و مستند در مورد تلفظ، ریشه و نمونههای کاربردی اَنبوشِش، مطالعهی مدخل اَنبُودن و ملاحظهی توضیحات حاشیهی آن ضروری است. این موجب درک عمیقتر از سیر تحول و جایگاه این واژه در زبان فارسی میشود.