اریح

لغت نامه دهخدا

اریح. [ اَ ی َ ] ( ع ص ) محمل اریح؛ بارگیر فراخ. ( منتهی الارب ). اَروَح.
اریح. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) دهیست بشام. ( منتهی الارب ). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:
فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.( معجم البلدان ).و رجوع به اریحا شود.