مصدر اِذراه یا اِذراهَة در زبان عربی، به‌صورت کامل به معنای ترساندن، بیم دادن و هراسانیدن است. این واژه بیانگر عمل القای حس ترس یا ایجاد حالت دلهره در فرد یا گروهی دیگر می‌باشد. در متون کهن لغوی، این مصدر برای توصیف عملی به‌کار می‌رود که طی آن، فردی باعث می‌شود دیگری احساس امنیت خود را از دست داده و دچار اضطراب گردد. ریشه این کلمه به حروف اَذْرَ بازمی‌گردد که دلالت بر پراکندن و منتشر کردن چیزی دارد و در اینجا، منتشر کردن حس ترس است.
در ادبیات فارسی، اگرچه خود مصدر اِذراه به‌نحو مستقیم کمتر به‌کار رفته است، اما مشتقات و مفاهیم مرتبط با ترساندن، جایگاه قابل‌توجهی دارند. شاعران و نویسندگان برای توصیف حالات عاطفی و روانی، از افعال و واژه‌های هم‌معنای فارسی آن مانند ترساندن، بیم دادن و هراسانیدن بهره برده‌اند. این مفهوم اغلب در توصیف صحنه‌های نبرد، بیان قدرت حاکمان، یا حتی در غزلیات برای نشان دادن تأثیر عشق و جمال معشوق بر دل عاشق به‌کار رفته است. به این ترتیب، معنای مصدر عربی، در قالب واژگانی بومی‌سازی شده، در متون فارسی نمود یافته است.
