اِشتِداه یا اِشداه که در منابع کهن لغوی، همچون کتاب منتهی الارب، به‌عنوان مصدری عربی ثبت شده است، به معنای عمل بیخود گردانیدن یا بیخود کردن است. این واژه بیانگر حالتى است که در آن فرد از حالت عادی و هوشیاری معمول خود خارج می‌شود و کنترل کامل بر خویش را از دست می‌دهد. این اصطلاح در ادبیات کلاسیک و متون کهن، اغلب برای توصیف حالات شدید عاطفی، وجد عارفانه، یا غلبهٔ یک حس آنچنان قوی به کار می‌رود که شخص را از خودبیگانه می‌سازد. بنابراین، اشداه فرآیندی است که در نتیجهٔ آن، فرد به کلی از محیط عادی و ادراک روزمرهٔ خود فاصله گرفته و در وضعیتی غیرمتعارف قرار می‌گیرد. با توجه به ریشهٔ عربی این کلمه، کاربرد آن در زبان فارسی بیشتر در متون ادبی و عرفانی دیده می‌شود.
