کلمه چنگ دیوان به نوعی به احساسات عمیق و پیچیده انسانی اشاره دارد که از طریق موسیقی و هنر بیان می‌شود. این واژه در فرهنگ فارسی نمادی از شور و شوق، زیبایی و همچنین غم و اندوه است. چنگ به عنوان یک ساز موسیقی قدیمی در ایران، با نواهای دلنشین خود می‌تواند روح انسان را تسخیر کرده و او را به دنیای خیال و رویا ببرد. دیوان نیز به معنای مجموعه‌ای از اشعار و نوشته‌هاست که در آن احساسات و تفکرات عمیق شاعر به تصویر کشیده شده است. ترکیب این دو کلمه نمایان‌گر پیوند میان هنر و احساسات انسانی است. در واقع، چنگ دیوان نه تنها به یک ابزار موسیقی اشاره دارد بلکه به نوعی از بیان هنری اشاره می‌کند که می‌تواند به ما کمک کند تا درک بهتری از زندگی و احساسات خود پیدا کنیم. این واژه، نمادی از غنای فرهنگی و هنری ایران است که همچنان در دل مردم زنده و پویاست.
