خروشید و جوشید و برکند خاک، ز سمش زمین شد همه چاک چاک
در این شعر، واژه سمش به معنای سم پای اسب است. در زبان عربی و فارسی، سم به معنای پای اسب و به‌ویژه بخش پایینی آن که با زمین در تماس است، به کار می‌رود.
این شعر به اسب رستم اشاره دارد که در حال خروش و جوشیدن است. این تصویر به خوبی نشان‌دهنده قدرت و خشم اسب رستم است که با کوبیدن سم‌هایش بر زمین، خاک را برمی‌کَنَد و زمین را چاک چاک می‌کند.
این توصیف به نوعی نمادین است و نشان‌دهنده قدرت و سرعت رستم و اسبش در میدان نبرد است.
