کبر اور

یخ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز گفت ما را ز مویهٔ تو شود تلخ روزگار

راهبرم شو به سوی کبریا چون تو نه‌ای در پی کبر و ریا

ز گرد کبر و ریا دامن دل افشاندم که روی در حرم خاص کبریا دارم

تا همه دل بینی بی حرص و بخل تا همه جان بینی بی کبر و کین

سر پر از کبر و دل پر از اعجاب روی در خلق و پشت بر محراب

که فهم خلق دروی خوش برآید ز جهل و کبر خود بیرون درآید