هلال بن یحیی

به دستی هلال سپهر ظفر به دست دگر آفتاب سپر

هلال سایهٔ نعل سمند برق تکت بود غبار سم توسن تو مهر منیر

جهان پیرهن چون شفق کرد آل شد از نعل توسن زمین پر هلال

دو ابروان کمانش بدیدم و گفتم یقین که اوّل ماه و عیان شدست هلال

آسمان رنگم ولیک از روی شکل آفتابی از هلال آویخته