میرم هروی

من شمعم و خورشید توئی طرّه ی شب بردار ز رو که پیش رویت میرم

منم نخل بلند قامتت راآن تماشائی که گر آسیب دستی بیند آن سیب ذقن میرم

زینسان که داری از خویش دورم گر میرم از غم حالمه ندانی

بگذار میرم بر درت، منمای خوبان دگر مفرست خاک کوی خود بر آستان دیگران

من پراکنده بدم خاک بدم جمع شدم پیش جمع تو نشاید که پریشان میرم

خواهم که همی عاشق رویت میرم سرگشته چو موی پیش مویت میرم